Rangorderegels vs harmonieuze samenleving"-waar sta jij in de discussie

Hi allemaal,

Lange tijd is er in de kynologische gedragskunde geredeneerd vanuit het volgen van de "roedelregels": de baas moet een "stabiele, kalme alpha" zijn. De basis voor deze aanpak lag in het het observeren van gedrag van wolven in het wild en de signalen en regels die gebruikt worden in een (stabiele) wolvenroedel. Vanuit deze gedachte worden veel gedragsproblemen benaderd als rangordeproblemen. Sommige gedragstherapeuten gaan nog een stap verder en doen ieder probleem af als rangordeprobleem (bijv. Cesar Millan, Jan Fennel). Maar ook de minder extreme vertegenwoordigers hiervan kijken bij gedragsproblemen vaak eerst of er een probleem met de hiërarchie/handhaven rangorderegels is.

Nu lijkt er op het moment een verschuiving binnen de kynologie te zijn; steeds meer komt de nadruk erop te liggen dat honden onderling zich heel anders gedragen dan wolven.
Om een voorbeeld te noemen:
wilde straathonden jagen niet op grootwild, maar op kleine prooien als muizen ed. Ze hebben elkaar dus niet nodig bij het jagen en leven in veel kleinere samenstellingen dan wolven doen. Ze gaan eerder een alliantie met één of enkele honden aan. Dit is dus compleet anders dan een supergestructureerde hiërarchische verdeling. De regel "de alpha is de enige die zich voortplant" gaat in zo'n verband dan ook helemaal niet op.
Deze gedachte heeft natuurlijk enorm veel gevolgen voor de meest efficiënte omgang tussen hond en baas. Eén van de methodes die uit deze denkstroom volgen is de SATS-methode van Cover.

In Hondenleven van deze maand stonden een aantal artikelen over de laatste denkwijze.
Ik heb hierover een mailtje gestuurd naar de redactie van dit blad. Wat mij bijvoorbeeld opviel was dat zij het bij beschrijvingen van gedragsfoto's ineens niet meer hadden over "de dominante hond" maar over "de meest zekere hond".

Mijn vraag aan Hondenleven was vooral: waar staan jullie, als gedragstherapeuten, nu eigenlijk in dit debat? Wat heeft deze "nieuwe" visie voor invloed op de zin en onzin van de rangorderegels bijvoorbeeld?
Ik kreeg een mail terug waaruit bleek dat zij er ook helemaal niet uit zijn: de rangorderegels wérken bij veel problematiek, maar aan de andere kant werken de andere methoden ook. Hun standpunt op dit moment is dat het vooral van de hon afhankelijk is welke benadering de beste is.

Ik vind deze probleemstelling zelf SUPERinteressant ,
dus mijn vraag is:
Waar staan jullie in dit debat? Het zou helemaal leuk zijn als je je standpunt ook kunt onderbouwen....

Groetjes, Mischa

Ik denk inderdaad dat het ook heel erg ligt aan de hond, of het type hond wat je hebt. Als ik naar mijn eigen roedel kijk, samojeden staan nog heel dicht bij de wolf, zelfs dichter dan huskies. Sommige samojeden zijn zelfs een regelrechte terugslag op de wolven die er 100 jaar geleden nog doorheen gekruist werden. Als ik hun gedrag observeer en vergelijk met wolvengedrag, is het precies hetzelfde. Pupjes worden door alle teefjes opgevoed en verzorgd en de jacht doen ze ook gezamenlijk. (Tjonge wat stonden Nuka en Brumma te balen vanmorgen toen Bamse los was en dus achter een ree aan stormde en zij niet mee konden...)
Wij proberen met onze roedel dus inderdaad nog zoveel mogelijk volgens de roedelregels te leven, omdat dat voor onze honden het meest duidelijk is en het meest rust brengt.
Maar ik kan me heel goed voorstellen dat bij honden die niet meer zo dicht bij de wolf staan, andere methodes veel beter werken.

Hoi Micha, ja ik vind dit onderwerp ook heel intressant.
Ben zelf niet zo heel erg goed in het opschrijven van onderbouwde standpunten helaas. En vaak is opvoeden ook een kwestie van je goed inleven in de hond.

Ik denk dat het voorbeeld van die straathonden heel intressant is en ook gewoon zo is. Dus helemaal niet zoals wij altijd gedacht hadden dat het is zoals wij geleerd hadden bij wolven die in stress leven. Daarop is het hele rangordesysteem en rangregeltjes gebaseerd.

Vond trouwens nog een intressant artikeltje:

Veel probleemgedrag waarbij agressie in het spel is wordt geassocieerd met dominantie. Van een hond die moeilijk te trainen is zegt men vaak dat hij dominant is. Toch heeft het een meestal niets met het ander te maken.

Onder de noemer 'dominant' wordt heel veel gedrag verklaard. Dominant staat gelijk met zelfvertrouwen en je mannetje staan. Dominant houdt in dat men de hond niet te na moet komen. Dat de hond makkelijk te provoceren is tot een gevecht met andere honden en vaak wint. Dominant houdt in dat de hond goed waaks is. Of dat de hond moeilijk op te voeden is. Vaak hoort men zeggen dat een hond dominant gedrag vertoont en even zo vaak schuilt er een ondertoon van trots in die constatering. Dominant past blijkbaar bij heel veel gedrag, hoe uiteenlopend dat gedrag ook mag zijn. Maar wat is nu precies dominant?

Dominant en agressief zijn niet hetzelfde Binnen een bestaande roedel heersen rangordeverschillen, ieder dier kent zijn plaats. Rangorde heeft alles te maken met sociale vaardigheden. Een hond kan ten opzichte van de ene roedelgenoot een totaal andere sociale status hebben dan tot een andere. In beide gevallen wordt hij geacht de juiste lichaamstaal te beheersen en zo con­frontaties te vermijden. Een hond is dus nooit altijd dominant, dominant is een plaatje dat wisselt en afhankelijk is van omstandigheden.

Dominant hoeft ook helemaal niet problematisch te zijn. Een dominante hond die met geduld en inzicht getraind is, kan zonder problemen een betrouwbare hond zijn die op geen enkele manier een greep naar de macht zal doen. Om de doodeenvoudige reden dat hij daar geen reden toe heeft omdat ander, door de eigenaar gewenst gedrag hem steeds iets heeft opgeleverd wat hij prettig vond. Veel probleemgedrag wordt gezien als een dominantieprobleem, een onduidelijke situatie in de machtsverhoudingen. Daarom gaan ook veel mensen – vaak op advies! – de strijd aan als hun hond naar hen gromt zonder zich af te vragen hoe die hond zover gekomen is. Zij grijpen hem bijvoorbeeld in zijn nek om hem op de grond te duwen 'zodat hij zich overgeeft'. En dat kan een zeer gevaarlijke situatie zijn, want als zij er niet in slagen de hond te overtroeven, vormen hun kwetsbare ledematen een dankbaar doelwit.

Helpt het dan nooit, zo'n overweldigingactie? Honden onder elkaar straffen overmoedig gedrag naar een ranghogere toch ook af? Dat is waar, maar honden gebruiken rituelen die er voor ons misschien beangstigend uitzien, maar die in feite bedoeld zijn om niet te hoeven vechten. Om juist geen verwondingen te veroorzaken. Als honden binnen een bestaande roedel een meningsverschil hebben, is er veel lawaai en weinig wol. Zij worden niet bang voor elkaar, want in feite is er niets aan de hand. Maar als een hond ons bijt is dat een heel ander verhaal omdat wij wel gewond raken. Ons vertrouwen in hem is onmiddellijk geschaad, wij worden – logisch – wel bang. Ons gedrag verandert, waardoor de relatie verandert. Zowel eigenaar als hond is in het bijzijn van de ander op zijn qui-vive.

Een dominante vechtersbaas?
Van honden die snel vechten wordt vaak gezegd dat dat komt omdat ze zo dominant zijn. Ze willen iedere hond laten zien dat ze hun mannetje staan en dat de ander zich niets hoeft te permitteren. Maar is dat zo? Eerder kunnen we er vanuit gaan dat de hond niet sociaal vaardig is. Zijn gedrag heeft niets met dominantie te maken, maar met onkunde om normaal te functioneren. Een sociaal vaardige hond straalt zoveel rust en autoriteit uit dat hij zich helemaal niet hoeft te bewijzen door te knokken. Hij kan zelfs heel goed omgaan met typetjes die de kunst van prettig communi­ceren minder goed verstaan. Hij is stressbestendig, in tegenstelling tot de mannetjesput­ter. De laatste heeft ook meestal alleen een grote bek en 'moed' als zijn eigenaar in de buurt is. Deze geeft hem – vaak onbewust en onbedoeld – steun, nog sterker„ hij is zelfs vaak de oorzaak van het agressieve gedrag. Vaak is het straktrekken van de lijn, het waarschuwen van de hond zich netjes te gedragen, voldoende om het hele arsenaal uiter­lijk vertoon open te trekken.

Er zijn ook mensen die het mooi vinden dat hun hond zo ver­vaarlijk tekeergaat, waarbij ze volstrekt over het hoofd zien dat hij eerder angstig en in ieder geval asociaal is. En dat al zijn geblèr niets te maken heeft met dominantie. Dat zo'n hond vaak een hoge houding heeft, lijkt misschien een uiting hiervan, maar meestal is dat alleen maar aangeleerd gedrag. De hond weet dat men meestal voor hem opzij gaat en met een boogje om hem heen loopt. Zijn gedrag heeft uiteraard effect en dat geeft hem meer zelfvertrouwen dan hij vanbinnen heeft.

Rangordeproblemen zijn conditioneringfouten!
Wanneer men een hond in huis heeft die problemen veroorzaakt, is het verstandiger om het effect van zijn gedrag eens even goed tegen het licht te houden. Wat levert het hem op? Natuurlijk kan men heel bewust een bepaald gedrag vertonen dat als dominant wordt beschouwd. Men adviseert dan bijvoorbeeld de hond niet meer op bed of op de bank te laten (want alleen de roedelleider mag de beste plek hebben). Of niet als eerste de deur uit te laten gaan (want de roedelleider hoort voorop te lopen). Om niet meer laag bij de hond te gaan zitten (want de roedelleider hoort zich hoger te bevinden). Om niet meer om de hond heen te lopen, maar hem weg te sturen (want een lagergeplaatste gaat altijd opzij voor de leider, niet andersom). Enz., enz.

Misschien helpt dat allemaal een beetje, maar men kan zich ook afvragen wat het nut er nu helemaal van is. Heel veel honden die in/op bed of bank liggen, zijn helemaal niet bezig met rangorde of de baas te spelen. Het zijn vaak de aanhankelijkste en alleraardigste honden. Honden rennen voor ons de deur uit omdat ze daarbuiten een mooie, spannende wereld weten en omdat ze doodge­woon niet anders geleerd hebben. Maar strijd om de macht? Hoeveel honden vinden het niet heel gewoon zalig om bij hun baas op de grond te liggen, vooral 's zomers zo zichtbaar, lekker samen in het gras in de warme zon? Is daar sprake van een ongemerkte, maar subtiele rangordebepaling? Daar kun je je vraagtekens bij zetten.

Misschien is het eerder een teken aan de wand wanneer de hond juist niet bij je wil liggen en je zeer onafhankelijk de rug toe draait. Honden blijven liggen als we langs ze lopen omdat ze niet beter weten. Het zit helemaal niet in onze natuur een dergelijke 'beleefdheid' van onze hond te eisen. Wij doen net zo makkelijk even een stapje opzij. Ondergraaf je daarmee je rang? Twijfelachtig. Maar goed, men kan het allemaal doen. Baat het niet, het schaadt ook niet, al zullen velen van ons het stukje ingeleverde gezelligheid echt heel erg missen. Het is een keuze. Als je erin gelooft, moet je het gewoon doen. Maar daarmee ben je er niet, laat daar geen misverstand over bestaan.

Verander zijn wereld
Als je hond de baas is geworden en grommend zijn leef­regels aan je oplegt, heb je een probleem dat een totaal andere aanpak vraagt. Je zult de uitkomst van zijn gedrag moeten veranderen. Om te beginnen ga je je anders gedragen, dat is een heel goed begin. Daarmee valt en staat het succes van jouw actie. Je negeert de hond op alle momenten dat hij opdringerig contact zoekt. Drukt hij steeds zijn snoet in je handen of tegen je armen? Wringt hij zijn neus tussen je lijf en arm, zodat je hem wel moet omarmen? Kijk naar het plafond en negeer hem. Of sta op en verlaat de kamer. Zijn gedrag mag niet het gewenste resultaat – je afgedwongen aandacht – opleve­ren. Verander zijn omgeving door de meubels een andere plek te geven, leg hem op een andere plaats en vervang zijn mand door een ligkussen of andersom. Verander zijn wereld en je zult zien dat hij ook verandert. Geef hem op een andere plaats te eten, verander zijn eetschema, zijn dagelijkse looproute. Geef hem alleen uit de hand te eten, te pas en te onpas en laat hem daar iets voor doen. Een simpel 'zit' is al voldoende. Een 'op je plaats' komt daarna.

Loop niet te pas en te onpas naar hem toe om hem te knuffelen. Waarom zou je dat doen? Heeft hij er iets voor gedaan? Knuffel je je opstandige puber ook als zijn gedrag je niet bevalt? Geef aandacht als zijn gedrag je wel bevalt, omdat hij iets doet wat je van hem vroeg. Dan kun je een knuffel geven. Maar niet te lang, voorkom dat hij door weg te lopen (of te grom­men) de kans krijgt zelf te bepalen dat het genoeg was. Neem hem op andere tijden mee uit en liefst alleen als hij iets deed wat je waardeerde. Negeer hem als zijn gedrag je niet bevalt. Hij kijkt je provocerend aan met een 'gestolen' voorwerp in zijn bek. Doe of niets je minder interes­seert – ook als het je beste schoen is –, hij bestaat gewoon niet voor je.

Doorbreek oude gewoontes, hoe rigoureuzer je daarin te werk gaat, hoe makkelijker je ook zijn gedrags­patronen doorbreekt. Honden zijn gewoontedieren en leren in een bepaalde omgeving een bepaald gedrag te vertonen omdat dat nut voor hen bleek te hebben. Door zijn omgeving te veranderen, kun je veel makkelij­ker nieuw gedrag in trainen. Gedrag dat je wenst en hij tenslotte ook omdat alleen dat gedrag hem voordeel oplevert. Schenk hem alleen maar aandacht of beloon hem met lek­kers of zijn favoriete speeltje op die momenten dat hij gedrag vertoont dat je echt waar­deert. Laat je niet op verkeerde momenten vertederen of verleiden. En laat je vooral niet uitdagen. Wees je van iedere stap die je samen zet bewust. Manipuleer de uitkomst van zijn gedrag en buig het in je voordeel om.

Moeilijk? Helemaal niet. De moeilijkheid zit hem maar in één ding: ook wij zijn gewoontedieren en vallen makkelijk terug in oude gewoontes. Dus let heel goed op hoe je door je eigen gedrag inwerkt op de resultaten van het gedrag van de hond. Je hoeft hem niet te corrigeren, je loopt geen enkel risico op een beet en het verbetert de relatie gigantisch. Manipuleren een vies woord? Zorg dat je er een ster in wordt. Het mag niet alleen, het MOET!

Resumerend: dominantie zegt helemaal niets over rangorde. Rangordeproblemen ont­staan omdat wij ze creëren door de gevolgen van het gedrag van de hond voor hem nuttig en aantrekkelijk te maken. Veranderingen in de dagelijkse omgeving en gebeurtenissen zijn een belangrijk hulpmiddel. Manipuleren van de uitkomst van bepaald – gewenst – gedrag is niet alleen effectief, maar ook ongevaarlijk.

dat kost me tig koppen koffie, wil het allemaal even lezen, haha jullie hebben je best gedaan, verdiend om gelezen te worden, dus ga ik er voor zitten met iets koels.

gr. willemijn.

Hi,
@ Nynke: Ik vind zelf persoonlijk dat er nog een hoop onderzoek verricht moet worden, nu we aangeland zijn op het punt "het hangt van de hond af".
Met name waar het gaat om de behandeling van gedragsproblemen is "het hangt van de hond af" veel te vaag. Waar moet een hond bijvoorbeeld aan voldoen om voor een bepaalde methode te kiezen?
Bij duidelijke dominantieproblemen is het logisch, maar wat bij angstgerelateerde problematiek, bijvoorbeeld. Door de "rangorderegel/de hond is een wolf- GT's" zal gezegd worden: terug naar de regels en het probleem wordt grotendeels opgelost doordat de stabiele roedelleider (de baas, dus) kalm is in de situatie die bij de hond angst oproept, de situatie dus negeert. Ieder vorm van aandacht bij angst is bevestiging van die angst.

Het "andere kamp" zal zo'n aanpak zien als "je laat je teampartner (je hond) zitten als je hem negeert in een situatie waarin hij bang is, je moet hem juist steunen en laten merken dat er niets is om bang voor te zijn."

Een behoorlijk tegenovergestelde aanpak.
Beiden blijken te werken, maar "het hangt idd van de hond af". Maar wat zijn dan de factoren die ervoor zorgen die bepalen welke aanpak gevolgd moet worden?


@ Dobry: weet je wie de auteur van het artikel is?

Groetjes, Mischa

Dobry, prachtartikel, en dat is precies hetgene waar ik achter sta.

Een dominante hond bestaat niet. Hij kan zich echter wel dominant opstellen in situatie x of y.

Honden leven in een roedel, correct. Maar zet 1 mens bij in deze groep, en het is geen roedel meer. De regels veranderen.

Hij mag niet eerst naar buiten, hij mag niet in bed, allemaal larie en apekool. Hij mag dat allemaal wel, maar als het even kan, onder jouw voorwaarden. Je moet kunnen zeggen "nah, nu even niet". De baas beslist wanneer iets wel of niet goed is.

Hij mag wel eerst naar buiten, maar als jij zegt dat het goed is door de deur te stappen: "ga maar jongen".
Hij mag wel mee in bed, zodra je het hem gezegd hebt. Heb je er in het midden van de nacht genoeg van moet het voldoende zijn hem naar zijn plaats te sturen.

Wil dat dan allemaal zeggen dat wij als baas dominant zijn? Neen, we weten gewoon wat we willen, en we hebben veel tijd gestoken in het opvoeden en trainen van ons hondje. We begrijpen elkander. We zijn consequent met elkaar. "Baasje doet X, ik antwoord met Y want zo word ik beloond".

Maar wat zijn dan de factoren die ervoor zorgen die bepalen welke aanpak gevolgd moet worden?

Ja idd dat zou ik ook graag weten.


Het artikeltje vond ik op de site van DierZ.nl wie daar precies achter staan weet ik niet:

http://www.dierz.nl/hond/article293347.ece/hond-en-dominantie

DierZ is een intiatief van De IJsvogel Groep, Tirion Uitgevers en NDC mediagroep.

@ Dobry; dankjewel voor de link

@ Ronny, interessante reactie,
quote: Een dominante hond bestaat niet. Hij kan zich echter wel dominant opstellen in situatie x of y.. Dit klopt, maar dat zullen zelfs de meest extreme aanhangers van de rangorde theorie zeggen: "dominantie is een relatief begrip".
Maar, hoe komt het dan volgens jou dat bij veel honden met gedragsproblemen, de rangorderegels prima lijken te werken?
Het zou natuurlijk ook kunnen zijn dat in zulke gevallen "een structuur is beter dan geen structuur" opgaat. Dus rangorderegels beter dan geen regels en daarom werkten ze.
Maar dan nog, als het zo afhankelijk is van de hond, waar wordt dit dan door bepaald? Ideëen???

Groetjes, Mischa

ronny, ja ik ga je mee, ik heb precies dezelfde ideen daar over, laatst heeft er een stukje op het forum gestaan, INTERESSANT, dat heb ik uitgeprint, was het helemaal mee eens daar mee. heb me ook aan het denken gezet.

gr. willemijn.

Ik denk dat het een hond vooral houvast heeft aan zijn structuur en de manier waarop hij is opgevoed. Hoe meer duidelijkheid, hoe zelfverzekerder je hond word. Maar dit betekend niet dat een hond zelfverzekerde hond dominant is. Ik denk dat dominantie een karaktereigenschap is. Je bent wel een geboren leider, of je bent het niet. Dat is bij mensen ook zo.

Intressant stuk om te lezen Dorby!!
en een intressante discussie. Ik vind nog wel lastig om in een discussie mijn plekje te vinden. Want vind rangorderegels belangrijk en bij sommige honden werkt dat ook gewoon! Maar het is wel toevallig dat wij, toen Falkor (voordat wij op het forum kwamen) zich anders gedroeg. Wij ook dingetjes hebben aangepast en wij ons gedrag ook. En komt dus overeen met het artikel. Ja daar sta ik ook achter.

Liefs,

Hoi Mischa,

Een aantal dingen

1. Ik denk dat elke goed opgebouwde methodiek een hoop hondenproblemen kan voorkomen, puur op het feit dat het dan voorspelbaar is en voor honden, dus goed te begrijpen en te interpreteren! De meeste problemen die honden hebben/krijgen komt door miscommunicatie van de mens en hond...dus als een mens één duidige methodiek hanteerd dan zal dit de communicatie tussen beiden verduidelijken. Een hond is in mijn gevoel slim genoeg om onze methodiek te ontrafelen.
Maar ik vind het toch kortzichtig om te denken dat één bepaalde methoden het beste is, vaak zitten er in verschillende methoden goede dingen die je kan gebruiken om je hond goed te leren begrijpen.

2. Daarnaast geloof ik wel dat de communicatie tussen mens en hond beter verloopt als wij zo goed mogelijk aan kunnen sluiten op de nonverbale hondentaal ( zoals kalmerende signalen gebruiken of rangorde regels in acht houden zoals in de wolvenroedel)

3. Maar honden staan inmiddels ver van de wolven dus ik geloof niet dat je de rangorde zo strikt moet aanhouden wat in sommige methoden gehanteerd worden, ik luister vooral naar mijn eigen gevoel en ik kijk goed naar wat mijn honden nodig hebben.
Mijn honden vinden het zeer prettig om een rustige leider te hebben waar ze op kunnen bouwen, dus ik ben voorspelbaar en help ze als ze iets moeilijk vinden.
Ik hoef niet mijn leiderschap af te dwingen omdat ik geloof dat je deze positie moet "verdienen"
Ik wil een team vormen met mijn honden omdat ik geloof in samenwerken

gr mariaa

Volgens mij worden nu twee dingen door elkaar gehaald.
Nog even terugkomend op het stuk wat Dobry hier neerzet:

De gedachte van het artikel is iets wat sowieso wel binnen de huidige benadering van hondengedrag ( en gedragsbiologie) al erkend wordt. Waar het artikel stelling tegen neemt is de radicale bewering dat bijna alle gedrag dominantiegerelateerd is (nogmaals, zie Jan Fennel). De mainstream gedragstherapeut zal het ook met het artikel wel eens zijn; het gaat niet om dominantie in de zin van op een agressieve manier controle uitoefenen. Niet alleen bij honden trouwens, zo'n 10 jaar geleden heb ik al tijdens college gehoord over onderzoeken waaruit bleek dat de beste leider niet de agressiefste is, maar degene met de beste onderhandelings- en communicatievaardigheden.
(dit was tijdens mijn studie Biologie, het ging hier over sociale apen, maar het principe is hetzelfde. Bedoel ik niet vervelend, maar dat is dus al wel langer bekend).

Ook degenen die redeneren vanuit de rangorderegels zullen dit erkennen. Daarom staan ook zij voor dat je moet werken met positieve trainingsmethodes. De rangorderegels hebben niets met agressie of zelfs een menselijke behoefte aan de baas willen spelen te maken. Het gaat om het communiceren van een "kalm leiderschap" in een voor de hond begrijpelijke taal. Zodat de hond zich ook niet "druk hoeft te maken" over zaken als veiligheid, voedsel e.d., maar alleen maar "hond" hoeft te zijn. Volgens die theorie dan, hè )

Maar, even terugkijkend naar de vraagstelling in mijn eerste post: uiteindelijk komt dus neer op: gaat het om leiderschap in de baas-hondrelatie, of gaat het om een gelijkwaardige, niet-hiërarchiesch teamverband?

En als je antwoord is: "teamverband", waarom wérken de rangorderegels bij veel honden dan volgens jou toch?

Groetjes, Mischa

In een intervieuw aan James O Heare de schrijver van Dominance Theory and Dogs las ik dit:

Het grootste probleem met het kijken naar een hond-mens relatie in de context van sociale dominantie is dat het een strijd impliceert tussen hond en mens. Het schetst een beeld van een win-verlies scenario, die uiteindelijk eindigt in een verlies-verlies scenario (zoals de meeste win-verlies scenarios). Het is van nature tegenstrijdig aan samenwerking. En samenwerking heb je nodig om een goede band te krijgen een goed trainingsmilieu te creëren.

Even later het volgende:
De meeste toepassingen van sociale dominantie houden zichzelf in stand, maar zijn niet wetenschappelijk onderbouwd. Het lijkt erop dat bijna alles (zelfs zoiets als angst en vermijden of ontsnappingsgedrag) gebruikt kan worden om sociale dominantie te ‘bewijzen’. Als de hond dichtslaat ( meestal door het gevoel van machteloosheid of hulpeloosheid, het gevolg van psychologisch onderdrukt, gedomineerd worden) is dat het zogenaamd het bewijs dat de theorie heeft gewerkt. Als de hond niet dicht slaat dan is dat het bewijs dat je gewoon niet dominant genoeg bent. Dit zorgt voor wat ik noem: de kringloop van tweezijdige tegenstelde beheersing

en dan nog dit:

Het klinkt misschien een beetje overdreven en gevoelig, maar in de praktijk kan het relaties verpesten. Hoe kan iemand je nu echt aardig vinden als juist jij diegene leert dat je een bedreiging bent. En koe kan je iemand aardig vinden die jou constant uitdaagt om autoriteit en status te bereiken ten koste van jezelf. Als je een relatie bekijkt, welke dan ook, als iets waarin de één moet verliezen zodat de ander kan winnen dan kies je voor een manier die gewoon niet leuk is en die de relatie zal verslechteren. Daar is absoluut geen reden voor. Het kost misschien iets meer moeite en het is niet echt een bijzonder verhaal om mee thuis te komen, maar als je simpelweg leert dat gedragen gestuurd worden door de basis principes van leren dan zul je een stuk verder komen als je een relatie met je hond wil hebben die gebaseerd is op samenwerken en het hebben van een hechte band. Leer hoe bepaalde gevolgen het bedrag kunnen beïnvloeden en leer deze gevolgen te manipuleren zodat je het gedrag zelf kan beïnvloeden. Op die manier zul je veel productiever bezig zijn.

http://www.honden-gedrag.nl/e107_plugins/content/content.php?content.29

Dat de rangorderegels toch werken als men het op de "ik ben de baas" manier doet kan het dus angst van de hond zijn?

Als deze regels op een rustige liefdevolle manier worden uitgevoerd is dat misschien omdat de hondeneigenaar zelf wat zelfverzekerder en rustiger dan voorheen geworden is en dus de hond vertrouwen in de baas gekregen heeft?

Hey,

Ik volg het ook met grote interesse.

Wat ik wel kan uitleggen is het verschil tussen dominant en onderdanig en zeker en onzeker.

Van dominant en onderdanig kun je alleen spreken als er een rangverhouding is tussen twee individuen. Alleen als je elkaar al kent kun je dominant ten opzichte van iemand zijn of juist onderdanig.

Als honden dus met elkaar geen rangrelatie hebben kun je niet spreken van onderdanig of dominant, je spreekt dan van zeker of onzeker. (zekere of onzekere houding, gedrag)

Wat ik gewoon in de praktijk heel erg merk is dawt het toepassen van de rangorde regels wel vaak kan helpen in een gezin.
Of dit dan ligt aan de regels of aan het feit dat mensen dan wel echt met hun hond aan de slag gaan en veel duidelijker zijn weet ik niet.. Maar dat het een heel goed effect kan hebben, dan weet ik wel

Groetjes, Margje

Even wat meer verduidelijken.

Waarom werken rangorderegels bij honden met problemen?

De vraag is, waarom heeft deze (fictieve) hond problemen? Hoogstwaarschijnlijk door onduidelijke communicatie, het niet kunnen verwezenlijken van doelstellingen, het ontbreken van basisnoden, vul het maar in, er zijn er nog genoeg.

Nu gaat dit baasje naar een trainer of therapeut met zijn problemen. Deze analyseert en zegt "Hey, jij moet vanaf nu volgende regels gaan toepassen, de rangorderegels, want zo is het altijd geweest en zo zal het altijd moeten zijn." - en hij somt alle regeltjes op waar het baasje moet aan werken.

Het baasje gaat met zijn hondje naar huis en werkt ijverig, want hij wil een braaf hondje.

Ik herhaal ieders vraag nog eens. Waarom werken deze regels (na verloop van tijd)? De hond begrijpt het eindelijk.
- "Alright, baasje wil eerst naar buiten anders vertrekken we niet."
- "Aha, ik mag niet meer in de zetel. Alé, en vroeger mocht het soms wel"."
Deze hond, die vroeger zoveel gemixte signalen kreeg, krijgt nu eindelijk duidelijk leiderschap. Hij gaat eindelijk kunnen samenwerken met zijn baasje, in plaats van "maar iets te doen en hopen dat het goed was".

Niet?

Hoi Mischa,
Volgens mij heb ik dan wel mijn antwoord gegeven
Ik geloof dat het toepassen van rangorde regels werkzaam is in de praktijk omdat het duidelijk/rechtlijnig is voor honden....ongeacht of de honden instinctmatig zelf deze rangorde regels toepassen. Dus het is waarschijnlijk vooral voor de mensen een goed hulpmiddel om duidelijk met je hond te communiceren! Honden stammen natuurlijk wel af van wolven etc die leven in roedels met rangorde regels, dus deze "taal" komt in de verte nog wel bekend voor.

Ik denk niet dat een hond er baat bij heeft om deze rangorde regels vanuit de wolven zo strikt op te volgen, een hond is géén wolf maar een hond
Een hond zal ook in staat zijn om dmv een andere duidelijke/rechtlijnige methodiek te kunnen communiceren met mensen
Maar het is wel belangrijk dat wij iets verzinnen zodat mensen en honden met elkaar kunnen communiceren,zodat problemen voorkomen of opgelost kunnen worden.

gr mariaa

Hier ben ik nog maar eens

Om op je vraag terug te komen vind ik wel dat de relatie mens/hond dus niet gelijkwaardig is. Een hond is helemaal afhankelijk van hoe wij met hem omgaan. Wij mensen bepalen immers het hoe of wat en wanneer.

Ergens hebben die rangorderegels daar m.i. verder ook niets mee te maken en wil ik het toch graag zo zien dat we als team samenwerken en allebei krijgen wat we willen.

Ik ga nu eerst maar slapen, weltrusten allemaal!

quote: Maar dan nog, als het zo afhankelijk is van de hond, waar wordt dit dan door bepaald? Ideëen???

Dit is natuurlijk een zeer interessante. Wat bepaald wat bij welke hond werkt. Daar zijn tot dusver geen regels voor en ik vrees dat er ook nooit (correcte) zullen komen. Willen of niet, honden blijven levende wezens net als elk andere. Ze voelen, ze ervaren, en volgens mij - en er is al voor minder gevochten vrees ik - zijn ze individu. Vind je van niet? Volg eens een pasgeboren nestje op de voet, het is verschrikkelijk interessant.

In het begin doen ze niet meer dan wat liggen natuurlijk. Maar zodra de (goede) fokker begint met de zeer jonge pup wat aanrakingen en handelingen gewoon te maken, zal je zien dat de ene pup doodstil blijft liggen en er zich niets van aantrekt, en de andere gaat zich in alle bochten wringen om los te komen. Als elke hond individueel niet verschilt van de andere, hoe verklaart men dit dan?

Waarom werkt één methode bij een hond beter als een andere methode? Dat hangt allemaal af van hoe deze hond deze handelingen ervaart denk ik.

Hey,

Zoals ieder mens ook ander is.
Meestal is het bij honden gewoon even uitproberen wat er goed werkt, waar zijn 'knopjes' zitten.
Wel scheelt al een heleboel als je weet wat zijn motivatie is. Dan kun je ook de 'therapie' daarop toepassen.

Groetjes, Margje